Zayn cz. I

Wszystko zaczęło się dokładnie pięć lat temu. Wracałam wtedy z imprezy od koleżanki. Niestety byłam spóźniona do domu już jakieś dwie godziny,nie bałam się jednak, bo wiedziałam, że mama jest w delegacji więc nie będzie krzyczeć, a tata nigdy na mnie nie krzyczał o spóźnienie, ponieważ uważał że jestem już duża ,odpowiedzialna i nic mi się nie stanie. Niestety wróciwszy do domu,coś w zachowaniu ojca było inne. Był zły, żeby nie powiedzieć wściekły. Krzyczał na mnie, na początku pomyślałam sobie, że to tylko dlatego, ponieważ się martwił.Jakież było moje zdziwienie kiedy po prostu mnie uderzył. Ktoś kiedyś powiedział, że jeżeli uderzy raz będzie robił to ciągle. Byłam pewna tego iż dotyczy to tylko związków. Niestety ojciec chyba słyszał to samo, ponieważ robił to coraz częściej i częściej, aż w końcu codziennie. Czego nie robiłam, było źle, czy dobrze i tak dostałam. Za co ? Właściwie, za wszystko. W domu nie posprzątane, obiad niegotowy, za późny powrót, Był piątek wracałam ze szkoły, dzisiaj było zakończenie roku, a że uczyłam się całkiem dobrze, żeby nie powiedzieć celująco, wracałam ze świadectwem z paskiem. Byłam z siebie zadowolona tego samego chciałam od ojca, by chociaż był ze mnie dumny. Niestety.  

- Wróciłam ! - zawołałam. 

- Co krzyczysz?! Myślisz, że jestem głuchy- wykrzyczał i wymierzył policzek.

- Ale..ale chciałam tylko...- przerwał mi.

- Nie obchodzi mnie to czemu wróciłaś tak wcześnie, co Ci mówiłem...-przerwałam, byłam już nieźle wkurzona.

- Widzisz?! Nawet nie wiesz, co się w około dzieje. Miałam zakończenie roku. Specjalnie wróciłam do domu, by się paskiem pochwalić,ale nie.... bo Ty wolisz krzyczeć i bić.Mam dosyć !- wykrzyczałam i wybiegłam, tak jak stałam nawet się nie pakując. Słyszałam za plecami jak mnie woła, ale mnie to już nie interesowało.

Wyszłam na ulice i cały czas myślałam gdzie się udać. Nie mam u kogo się zatrzymać, niby mam znajomych, ale żaden z nich nie był mi na tyle bliski, by zawracać głowę moimi problemami. Po chwili namysłu postanowiłam, że pójdę do parku a potem będę myśleć co dalej. Usiadłam na ławce, spuściłam głowę i myślałam gdzie mogę się zatrzymać, przecież do domu nie wrócę, a na dworze zostać nie mogę, przecież może...w tym momencie myślenia przerwało mi coś mokrego na mojej dłoni... spojrzałam w niebo.

- No pięknie deszcz, cholera i co teraz? Myśl [t.I] myśl.-myślałam na głos. Byłam zrozpaczona. 

Mój strój był dosyć nieciekawy, zważając oczywiście na sytuację, ponieważ miałam na sobie tylko białą bluzeczkę, czarną spódniczkę, buty i oczywiście moje świadectwo,które odebrałam kilka godzin temu. Łzy spływały mi jedna po drugiej, na szczęście w deszczu tego nie widać, siedziałam tam jeszcze chwilę, nagle uświadamiając sobie, że mimo wszystko jestem sama, nie mam zupełnie nikogo. W pewnym momencie poczułam czyjś dotyk na ramieniu, bardzo się wystraszyłam, a kiedy spojrzałam w górę, ujrzałam chłopaka o pięknych brązowych oczach, lekko się odsunęłam, a chłopak usiadł koło mnie na ławce i się odezwał.

- Hej, nie bój się, nic Ci nie zrobię. Jestem Zayn a Ty?- zapytał i wyciągnął dłoń w moim kierunku.

- [T.I], powiedziałam najciszej jak się dało, sama nie wiem czemu bałam się odezwać.

- Hm.. mówiłaś coś?- odezwał się, co oznaczało że nie słyszał odpowiedzi.

No dalej [T.I] nie bój się, odezwij się. Zawiesiłam się na chwilę, ale zaraz chłopak wyrwał mnie z amoku.

- Eh, chyba nie chcesz rozmawiać, przepraszam.Pa.- chciał już odchodzić a ja w ostatniej chwili odzyskałam siłę.

- [T.I], mam na imię [T.I]- powiedziałam, już na tyle głośno by chłopak usłyszał.

Sądząc po reakcji tak się stało, ponieważ Zayn stanął jak wryty, odwrócił się i z uśmiechem wrócił na ławkę mówiąc.

- Miło mi Cię poznać, swoją drogą nie spotykane imię w Londynie, ale piękne. 

Zarumieniłam się i spuściłam głowę.

- Dziękuje -odpowiedziałam i w tym momencie zapadła cisza, którą zakłócił Zayn.

- Wybacz, że pytam, ale... co tu robisz? Jest zimno, pada a Ty...- przerwałam mu.

- A ja tutaj siedzę w spódniczce i cienkiej bluzce - dokończyłam.

- No ale... przecież... Nie zimno Ci? W ogóle czemu tak późno się szwendasz, to niebezpieczne miasto, piękne ale niebezpieczne. Wracaj do domu, jeśli chcesz.. odprowadzę Cię.

- Nie ! - zerwałam się szybko z ławki i zaczęłam uciekać. Znowu uciekać, ale tym razem z parku przed chłopakiem który tak na prawdę nic mi nie zrobił. Słyszałam jak mnie woła ale się nie odwróciłam tylko biegłam, dotarłam do jakiegoś małego opuszczonego domu, gdzie postanowiłam spędzić dzisiejszą noc.

Usiadłam na ziemi i próbowałam uspokoić swój oddech. W tym czasie usłyszałam kroki, odwróciłam się w kierunku odgłosów i zobaczyłam, Zayna.

- Dlaczego uciekasz ? - Zapytał i usiadł obok.

- Nie uciekam, ależ skąd ja po prostu lubię spać w opuszczonych domach, na zimnej podłodze ledwo co ubrana. 

- odpowiedziałam sarkastycznie, i próbowałam się uśmiechnąć.

-Przestań [T.I]! Proszę, myślisz że mnie nabierzesz? Nic z tych rzeczy. Mieszkam z trzema siostrami, wiem kiedy kobieta chce coś ukryć. Płakałaś. - po tych słowach spojrzałam na niego zaskoczona skąd on to wiedział, przecież deszcz padał!

- Zaskoczona? Myślałaś, że deszcz zakryje Twój ból i cierpienie? Nie tym razem. Więc... co się stało i co tu robisz?

Chwilę myślałam czy opowiedzieć mu co się wydarzyło, w końcu go nie znam, nie wiadomo co się może stać. W końcu przemyślałam wszystko i postanowiłam go bardziej poznać i dopiero odpowiedzieć co się dzieje.

- Halo [T.I], ziemia Cię wyzywa.- Próbował mnie rozbawić.

- Przeprasza, jestem. Co do pytania opowiedziałabym Ci, ale... nie znam Cię, może jak się lepiej poznamy, dobrze? - Zapytałam nieśmiało i czekałam na odpowiedź.

- Yy, jasne, rozumiem wybacz,ale nie zostawię Cię samej śpię tutaj, ale spokojnie nie tknę Cię.- Podniósł ręce w geście obronnym.

- Nie musisz, idź do domu, jeśli chcesz przyjdź jutro zobaczyć czy żyje. - Ta wypowiedź wyraźnie chłopakowi się nie spodobała.

- [T.I], do cholery! Wiem, że się nie znamy nie każe Ci ze mną rozmawiać, ale nie zgrywaj chojraka. Zostaje i śpię tutaj i ani słowa!

- No dobrze, skoro się tak upierasz..ale nie ciesz się, jesteś tu na moich warunkach. Nie zadajesz pytań, nie dotykasz mnie.

Brunet chociaż nie chętnie zgodził się na to, jednak jak się okazało wzmianka o dotykaniu zabolała mnie. Sama nie wiem czemu, ale potrzebowałam przytulenia, bezpieczeństwa które, jak coś mi mówi znajdę właśnie w ramionach tego obcego chłopaka. Na szczęście szybko się ogarnęłam i zignorowałam to.Nastała noc, rozłożyłam się na kurtce Zayna, którą wręcz mi wcisnął, nie sprzeciwiałam, się bo podłoga była brudna, a Zayn oczywiście uparł się że nie mogę ubrudzić swojego ubrania. Sam spał na pustej, zimnej i twardej podłodze. Czy taki chłopak na prawdę mógłby kogoś skrzywdzić? Wkrótce miałam się dowiedzieć. Zmęczona przemyśleniami zasnęłam, bardzo mocno. Obudziłam się rano, ku mojemu zdziwieniu nikogo w pomieszczeniu nie było, nie ukrywam, że początkowo mnie to cieszyło, lecz po około godzinie jednak zaczęło mnie to niepokoić. Byłam głupia myśląc, że taki chłopak będzie sobie zaprzątać głowę taką dziewczyną jak ja, która nawet pogadać z nim nie chce. Znowu zostałam sama. Jedyne co dawało mi nadzieje na to, że być może wróci to fakt, że przecież miałam jego kurtkę.Niestety godziny mijały, a Zayn`a nie było. Byłam zmarznięta, głodna i.. samotna. Do domu wracać nie chcę, tata by mnie pewnie znowu zdzielił za niewinność.Zostało mi tylko to cholerne świadectwo. Szkoda, że papiery nie umieją mówić. Chwilę potem zaczęłam płakać z bezradności, bezsilności. Zwinęłam się w kłębek, cały czas płacząc i trząść się z zimna. Nagle naszła mnie myśl.

- Skoro nikt mnie nie chce, nie potrzebuje i nie kocha to znaczy, że czas na tej ziemi dla mnie się skończył? - To okropne ale przez tą myśl się uśmiechnęłam, przez łzy jednak zawsze coś. 

Nie wiem ile tak siedziałam, ale musiało to być nadzwyczaj długo, ponieważ usłyszałam jak ktoś lub coś wchodzi do pomieszczenia, w którym się znajduje. odruchowo spojrzałam w tym kierunku, okazało się że to Zayn, nie wiem czemu ale kiedy go zobaczyłam zaczęłam bardziej płakać i się trząść. To było.. dziwne uczucie. Mój towarzysz szybko do mnie podbiegł.

- Co się dzieje? Czemu płaczesz? - Pytał zatroskany, jednocześnie dotknął mojej ręki i zamarł. 

- Jesteś cała zimna. Boże [T.I] musimy się stąd zwijać, jesteś przemarznięta, zapewne głodna. - kucnął przy mnie i trzymając moją dłoń zaczął. 

- Wiem, że się nie znamy, wiem że mi nie ufasz i nie chcesz rozmawiać o tym co się stało, ale powinnaś znaleźć się gdzieś w bardziej cywilizowanym miejscu, rozchorujesz się. 

Po tych słowach podniósł mnie z zimnej ziemi. W tym momencie było mi wszystko jedno, czy mnie dotyka czy nie. Byłam tak przemarznięta i głodna, że nawet nie miałam siły stanąć na własnych nogach.Szyliśmy dosyć długo w nieznanym mi kierunku. Zaskoczył mnie determinacją i łatwością jaką mnie nosi .Było mi tak cudownie, że nie chciałam by to się skończyło. Niestety chwile potem znaleźliśmy się w pięknym apartamencie, a chłopak położył mnie na mięciutkiej kanapie i okrył ciepluteńkim kocem, bardzo starannie.

- Przyniosę Ci jakieś ubrania -po tych słowach ruszył na górę.

Zdążyłam jeszcze do niego krzyknąć.

- Zayn?! - chłopak odwrócił się w moją stronę z pytającym wzrokiem. 

- Dziękuje.- powiedziałam.

Chłopak uśmiechnął się i poszedł.

Siedząc na kanapie rozglądałam się po mieszkaniu, które było naprawdę pięknie urządzone. Chwile potem przyszedł chłopak z jakimiś ciuchami, zdziwił mnie fakt, że były one damskie.

- Trzymaj i się przebierz.- Spojrzałam na niego i wybuchnęłam śmiechem, nie chciałam ale nie mogłam się powstrzymać.

- Przepraszam, ale te ciuchy.. są...takie.. takie... damskie.- Ledwo powiedziałam.

Chłopak zrobił zdziwioną minę, jednak jego oczy stały się jakieś..inne, smutne. Nie wiedziałam co się stało już chciałam się odezwać, ale chłopak jakby czytał mi w myślach i powiedział.

- To ciuchy mojej byłej dziewczyny, Zostawiła je u mnie jak jeszcze byliśmy razem, przymierz czy pasują.- powiedział smutnym głosem, pokazał mi łazienkę po czym poszedł ze spuszczoną głową do jakiegoś pomieszczenia.

Zrobiło mi sie bardzo głupio, ale wykonałam polecenie i poszłam do łazienki. Przebrałam się, lecz nie mogłam wcisnąć się w spodnie, były za małe. Westchnęłam zrezygnowana naciągnęłam bardziej koszulkę i wyszłam z pomieszczenia.Postanowiłam poszukać Zayna i z nim porozmawiać, na szczęście chwilę potem udało się. Brunet siedział na łóżku, słuchał dołującej muzyki i dzierżył w dłoniach jakieś zdjęcie.

Nie wiedziałam czy się odezwać czy może lepiej nie, na szczęście chłopak mnie wyręczył i sam się odezwał.

- Pomoc ci w czymś ?
- Um ja.. -jąkałam się - te spodnie są na mnie za małe - poczułam rumieńce i jeszcze bardziej naciągnęłam koszulkę.

- Spokojnie, nie krępuj się, nie musisz się mnie wstydzić. - uspokoił mnie. - Wejdź i poczekaj dam Ci jakieś swoje spodnie. Jesteś głodna? Zrobię coś do jedzenia.- Wyszedł nie czekając na moją odpowiedź. 

Kiedy siedziałam tam sama zauważyłam zdjęcie jakieś dziewczyny, wzięłam je a moim oczom ukazała się śliczna szatynka o podobnej karnacji do tej którą miał Zayn, wyglądała jak jego siostra czy kuzynka, jednak pewne było że to jego dziewczyna a wygląd to tylko czysty przypadek. Odłożyłam zdjęcie na swoje miejsce i czekałam na powrót chłopaka, który jak sądząc po pytaniu stał cały czas i się na mnie patrzył.

- Ładna prawda? Kochałem ją.- powiedział smutno usiadł obok mnie i wziął z powrotem zdjęcie.

- Bardzo ładna - uśmiechnęłam się lekko.

- Zdradziła mnie..zabolało, bardzo. Byłem w trasie.- Usłyszałam jak głos mu się łamie, chciałam coś powiedzieć, ale mi przerwał.

- Zayn ja...

- Spokojnie [T.I], nic mi nie będzie, po za tym chętnie to z siebie w końcu wyrzucę.

Byłam zdziwiona ponieważ jego wyznanie znaczyło, że mi zaufał, a przecież w ogóle się nie znaliśmy. Poczułam się winna, ponieważ mnie nie było stać na wyznania.

- [T.I] skup się, przecież teraz najważniejszy jest on. - odrzuciłam te niedorzeczne myśli i słuchałam dalej co mówił, mimo iż słowa 'byłem w trasie" brzmiały dla mnie bardzo zagadkowo, miałam nadzieje, że chłopak odpowie na moje wątpliwości bez zbędnych pytań.

Chłopak opowiedział mi calą swoja historie związaną z tą dziewczyną. Było mi go szkoda, naprawdę. Nie wiem, jak można takiego chłopaka skrzywdzić. Miłym, troskliwy, pracowity, przystojny. Pewnie większość dziewczyn mając takie myśli zaraz by się skarciła, ale nie ja.. mi było wszystko jedno, co kto by o tym pomyślał.

- To było okropne co Ci zrobiła, nie rozumiem. Jednak nurtuje mnie jeszcze jedno pytanie. 

- Tak? A jakie?- odpowiedział zdziwiony.

- Powiedziałeś, że wtedy kiedy... no wiesz kiedy to się stało byłeś w trasie, co miałeś na myśli? Oczywiście jeśli nie chcesz nie mów. 

W odpowiedzi chłopak lekko się uśmiechnął i odrzekł. Okazało się wówczas, że jest sławny, ma zespół a trasa którą odbywał z kolegami to trasa koncertowa,promująca ich nową płytę. Byłam zdziwiona ponieważ słuchałam dużo muzyki oglądałam masę teledysków, ale Zayna jakoś nie kojarzyłam. A może po prostu teraz nie mogę sobie go skojarzyć, tyle się ostatnio działo. 

- Wybacz mi,że zapytałam ale zupełnie Cię nie kojarzę, tyle się ostatnio u mnie działo. Po tych słowach wypaliłam coś czego nigdy wcześniej bym nie zrobiła.

- Zayn.. a czy... Ty...mi...znaczy..- jąkałam się ponieważ naprawdę nie wiedziałam czy to dobry pomysł.- mógłbyś coś zaśpiewać?

Jego reakcja była trochę opóźniona ze względu na zaskoczenie jakie u niego wywołałam, ale po chwili zaśpiewał fragment jakiegoś utworu, jak się domyślam swojego. Miał nieziemski głos. Widać było, że to kocha i wkłada w to całego siebie i wszystkie swoje emocje. Skończył śpiewać i wlepił we mnie swoje urocze brązowe tęczówki, wyczekując reakcji.

- Wow... to było...było... niesamowite. Dziękuje.

- Nie ma za co najważniejsze, że poprawiłem Ci humor, masz śliczny uśmiech wiesz? - wywołał u mnie rumieńce, a zaraz potem poczułam jego ciepłą dłoń na policzku.

- Nie musisz się wstydzić, to nic złego.- pocierał delikatnie kciukiem mój zaróżowiony policzek.

Po tym geście nie wiem czemu, ale dotarło do mnie, że mogę mu zaufać jednak chwile jeszcze milczałam, chciałam by ta chwila trwała jak najdłużej. po około kwadransie przerwałam, chociaż bardzo niechętnie.

- To wszystko przez ojca.- powiedziałam nieśmiało.

- Hm, nie rozumiem? - Chłopak był zdziwiony moim nagłym odzewem.

- To przez niego wtedy w parku mnie znalazłeś, to dlatego spałam w tym opuszczonym domu, nie chciałam wracać do domu. Bałam się, że... że znowu to zrobi.

W tym momencie oczy chłopaka pociemniały, szczęka bardziej zacisnęła a warga zaczęła drżeć, sama nie wiedziałam dlaczego.

- [ T.I], nie mów że..- od razu zabrał dłoń, a ja natychmiast zrozumiałam o co chodzi.

- Spokojnie, nie zgwałcił mnie, on mnie... on.. on mnie tylko uderzył.- wyjąkałam.

- Jednorazowo prawda? Już więcej tego nie zrobił? Boże powiedz mi to był jeden jedyny raz, że się wystraszyłaś i uciekłaś, błagam.

W tym momencie wybuchnęłam płaczem jak małe dziecko któremu zabrano zabawkę, nie mogłam się uspokoić niestety chłopak odebrał tą reakcję jako jednoznaczną odpowiedź.

- Czyli to nie było jednorazowo - Po tych słowach, wypowiedzianych jak by do siebie chłopak mnie przytulił, a ja płakałam mu w koszulkę.

Po chwili odsunęłam się od chłopaka, nadal płacząc.

- Zayn... ja... ja się boje...nie chce tam wracać, nie wiem... nie wiem co mu się stało. Zawsze był dla mnie dobry... odkąd mama wyjechała i nie wiadomo czemu nie wraca, zmienił się. Za pierwszym razem... ja.... ja myślałam, że się zdenerwował bo wróciłam późno do domu i... i... się martwił, ale... ale.. kiedy u..uu..uderzył mnie znowu już nie wiedziałam czemu. Nie chce tam być, błagam nie odsyłaj mnie tam.- Wpadłam w panikę zupełnie nie wiem czemu.

- [T.I.] spokojnie nie odeśle Cię, nie bój się, ze mną jesteś bezpieczna. Już tam nie wrócisz przysięgam. Zostaniesz u mnie.

- Dz..dziękuje- odpowiedziałam, pewnie normalnie był odmówiła, ale co miałam zrobić ? Wrócić do ojca? Na pewno nie, spać pod mostem? Heh,[t.I] nie bądź śmieszna i tak Ci na to nie pozwoli.

- No już spokojnie - otarł moje łzy.- Chodź na kolację, zjemy coś. - wyciągnął rękę w moją stronę i zaprowadził do kuchni gdzie czekał na nas cieplutki posiłek.

Kiedy zobaczyłam te pyszności zaburczało mi w brzuchu za który automatycznie się złapałam. Dostałam znak od chłopaka, że mam siadać od razu to zrobiłam i chociaż niekulturalnie zaczęłam zaraz jeść, nie czekając ani na chłopaka ani na nic. Kiedy się opanowałam i spojrzałam na drzwi stał w nich Zayn, który miał ręce skrzyżowane na piersi i był oparty o framugę drzwi, bacznie mi się przyglądał a na twarzy rysował mu się delikatny uśmiech.

- Ty nie jesz? O matko przepraszam, prawie wszystko zjadłam... ja... wybacz mi.- spuściłam smutna głowę, wstałam delikatnie od stołu i zbierałam swoje naczynia,kiedy podszedł do mnie chłopak. Nie wiedząc czemu w tym momencie się odsunęłam zwinęłam w kłębek w rogu pomieszczenia, znowu przemówił przeze mnie strach, chociaż nie chciałam.

- Nie bój się, nic Ci nie zrobię, co do jedzenia już jadłem, to wszystko było dla Ciebie, chciałem tylko posprzątać.

Kiedy zobaczył dalej moją niepewność i strach z płuc wypuścił powietrze, pokiwał zrezygnowany głową, ale zaraz kucnął przy mnie i się odezwał.

- [T.I] posłuchaj, Nigdy nie skrzywdziłbym żadnej kobiety, wiem że dużo przeżyłaś, wiem że cierpiałaś ale zrozum nie każdy facet jest taki. - Wyciągnął w moją stronę rękę by pomóc mi wstać.

Nie pewnie chwyciłam jego dłoń i z małą pomocą wstałam z kafli. 

- Zayn przepraszam, ale chciałabym... znaczy... wiesz...ja... jestem zmęczona mógłbyś...- cały czas się denerwowałam. 

- Spokojnie, nie denerwuj się, już Ci pokaże gdzie śpisz. -uśmiechnął się pokrzepiająco. 

Chwilę leżałam w ciepłej pościeli i jakimś cudem poczułam na poduszce zapach perfum chłopaka, którym bez opamiętania się zaciągałam, aż zasnęłam.


_____________________________________

Wiem, nie było mnie szmat czasu, ale nareszcie mi się udało coś napisać oczywiście z pomocą niezastąpionej Malikowej, dziękuje kochana po raz milionowy chyba, gdyby nie Ty ten blog by już dawno nie istniał. :*